ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΝΤΕΒΑΧΑΝ; [MEΡΟΣ Α’]

ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΝΤΕΒΑΧΑΝ;

(Αποσπάσματα από το βιβλίο του Άρθουρ Ε. Πάουελ, “Το Νοητικό Σώμα”

[….]το αστρικό σώμα εγκαταλείπεται(εννοεί μετά το θάνατο, σημ. δικιά μου)στο επίπεδό του και ο άνθρωπος αποσύρει τη συνείδησή του στο νοητικό σώμα, δηλαδή ανυψώνεται στο νοητικό επίπεδο και εισέρχεται σε αυτό που αποκαλείται ουράνιος κόσμος.

Οι θεόσοφοι το ονομάζουν “Ντεβαχάν”, που επί λέξει σημαίνει “απαστράπτουσα γη” ̇ στα σανσκριτικά περιγράφεται και σαν Ντεβαστάν, δηλαδή γη των Θεών̇ είναι το σβάργκα των Ινδουιστών, το σβουκβάτι των Βουδιστών, ο ουρανός των πιστών στο Ζωροάστρη, των Χριστιανών και των Μωαμεθανών ̇  έχει ονομασθεί και το “Νιρβάνα των Kοινών Ανθρώπων”.

Η βασική αρχή στο Ντεβαχάν είναι η σκέψη.

Ο άνθρωπος ο οποίος βρίσκεται στο Ντεβαχάν λέγεται Ντεβαχάνι.

(Η λέξη Ντεβαχάν δεν είναι ετυμολογικά ακριβής και γι’ αυτό οδηγεί σε λανθασμένες ερμηνείες. Έχει όμως ριζώσει τόσο στην θεοσοφική φιλολογία, ώστε ο γράφων τη χρησιμοποίησε συχνά. Τουλάχιστον είναι λιγότερο ακατάλληλη από τη λέξη “παράδεισος”.)

Στα παλαιά βιβλία το Ντεβαχάν περιγράφεται σαν ένα ειδικό φυλαγμένο μέρος του νοητικού πεδίου απ’ όπου αποκλείεται κάθε πόνος και κακό εξ’ αιτίας  της δράσης  των μεγάλων πνευματικών Διανοιών  που επιβλέπουν την ανθρώπινη εξέλιξη.

Στην πραγματικότητα, το Ντεβαχάν δεν είναι ένα ξεχωριστό μέρος του νοητικού πεδίου. Όμως κάθε άνθρωπος όπως θα δούμε σε λίγο κλείνεται στο καβούκι του και γι’ αυτό δε λαμβάνει μέρος στη ζωή του Νοητικού Πεδίου.

Δεν κινείται ελεύθερα και επικοινωνεί με άλλους σαν να ήταν ακόμη στο αστρικό πεδίο.

Ένας άλλος τρόπος να ερμηνεύσουμε αυτό που  ονομάστηκε “η τεχνητή κηδεμονία του Ντεβαχάν”, δηλαδή η άβυσσος που περιβάλει κάθε άνθρωπο, δόθηκε από το γεγονός ότι το σύνολο της καμικής ή αστρικής ύλης φυσικά απομακρύνθηκε και δεν υπάρχει πια.

Ο άνθρωπος δεν διαθέτει σχήμα ούτε κάποιο μέσο επικοινωνίας που θα μπορούσε να αντιστοιχεί με κάποιον από τους κατώτερους κόσμους. Έτσι αυτοί είναι ανύπαρκτοι για εκείνον.

Ο τελικός διαχωρισμός του νοητικού σώματος από το αστρικό δεν προκαλεί ταλαιπωρία ̇  μάλιστα είναι πρακτικά αδύνατον για τον κοινό άνθρωπο να αντιληφθεί την αλλαγή ̇ αισθάνεται απλώς να βυθίζεται γλυκά σε μια υπέροχη ανάπαυση.

Υπάρχει όμως, συνήθως, μια περίοδος απόλυτης ασυνειδησίας, ανάλογη με εκείνη που ακολουθεί το φυσικό θάνατο τις περισσότερες φορές(η περίοδος ποικίλει σε διάρκεια) ̇ έπειτα ο άνθρωπος σταδιακά ξυπνά.

Φαίνεται πως αυτή η περίοδος ασυνειδησίας είναι μια περίοδος διαχείρισης, που αντιστοιχεί σ’ εκείνη πριν από τη γέννηση στη φυσική ζωή αναγκαία για την δόμηση του Ντεβαχανικού Εγώ που θα χρησιμοποιηθεί κατά τη ζωή στο Ντεβαχάν.

[…..]

Κατά το ξύπνημα στο Ντεβαχάν, οι πιο λεπτές αποχρώσεις που μπορεί να φανταστεί υποδέχονται το άνοιγμα των ματιών του ̇  ο ίδιος ο αέρας είναι μουσική και χρώμα, η ύπαρξη όλη βυθίζεται στο φως και την αρμονία.

Και να μέσα από τη λεπτή ομίχλη εμφανίζονται τα πρόσωπα αυτών που αγάπησε στη γη, αιθέρια από ομορφιά των πιο ευγενών και πολύτιμων συναισθημάτων τους, στερούμενα κάθε πόνου και πάθους των κατώτερων κόσμων.

Κανείς άνθρωπος δε μπορεί να περιγράψει την ευδαιμονία της αφύπνισης στον ουράνιο κόσμο.

Αυτή η ένταση χαράς είναι το κύριο χαρακτηριστικό της ουράνιας ζωής.