Το Αυγό περιλαμβανόταν σαν ένα ιερό σύμβολο στην κοσμογονία όλων των λαών της Γης και ήταν σεβαστό τόσο εξαιτίας της μορφής του όσο και
του εσωτερικού του μυστηρίου. Από την εποχή των πρώτων διανοητικών συλλήψεων του ανθρώπου, ήταν γνωστό σαν κάτι που αντιπροσώπευε πολύ πετυχημένα την καταγωγή και το μυστικό του όντος. Η βαθμιαία ανάπτυξη του ασύλληπτου σπέρματος μέσα στο κλειστό κέλυφος, η εσωτερική διεργασία – χωρίς την παρέμβαση καμιάς φανερής εξωτερικής δύναμης – η οποία, χωρίς να χρειάζεται τίποτα άλλο εκτός από θερμότητα, δημιουργούσε από ένα λανθάνον τίποτα ένα ενεργό κάτι, και η οποία έχοντας σταδιακά αναπτυχθεί σε ένα απτό, ζωντανό πλάσμα, σπάει το κέλυφος και εμφανίζεται σε όλες τις εξωτερικές αισθήσεις σαν ένα αυτό-γεννημένο και αυτό-δημιούργητο ον, πρέπει από την αρχή να υπήρξε ένα συνεχές θαύμα.
Η μυστική διδασκαλία εξηγεί για ποιό λόγο κατείχε αυτή τη σεβαστή θέση στον συμβολισμό των προϊστορικών φυλών. Στην αρχή η «Πρώτη Αιτία» δεν είχε όνομα. Αργότερα στη φαντασία των στοχαστών απεικονίστηκε σαν ένα παντοτινά αόρατο, μυστηριώδες Πουλί που έριξε ένα Αυγό μέσα στο Χάος, το οποίο Αυγό γίνεται το Σύμπαν. Γι’αυτό ο Μπράχμα ονομαζόταν Καλαχάμσα, «ο κύκνος στον (Χώρο και τον) Χρόνο». Αυτός έγινε ο «Κύκνος της Αιωνιότητας» που στην αρχή του κάθε Μανβαντάρα γεννάει ένα «Χρυσό Αυγό». Αυτό συμβολίζει τον μεγάλο Κύκλο, ή Ο, που ο ίδιος είναι ένα σύμβολο για το σύμπαν και τα σφαιρικά του σώματα.
… Η πρώτη εκδήλωση του Κόσμου με τη μορφή ενός αυγού ήταν η πιο πλατιά διαδεδομένη πίστη στην αρχαιότητα… Ήταν ένα σύμβολο που υιοθετήθηκε από τους Έλληνες, τους Σύρους, τους Πέρσες και τους Αιγυπτίους.
Στους Έλληνες το ορφικό Αυγό περιγράφεται από τον Αριστοφάνη και αποτελούσε μέρος των Διονυσιακών και άλλων μυστηρίων κατά τη διάρκεια των οποίων το Κοσμικό Αυγό καθαγιαζόταν και εξηγείτο η σημασία του. Ο Πορφύριος το εμφανίζει σαν μια παρουσίαση του κόσμου, «ερμηνεύειν δε το ωόν τον κόσμο». Ενώ στο Βίσνου Πουράνα λέει «Η Διάνοια(Μάχατ) … περιλαμβάνουσα τα (ανεκδήλωτα) χοντροειδή στοιχεία, σχημάτισε ένα αυγό… και … ο ίδιος ο κύριος του σύμπαντος… κατοίκησε μέσα σε αυτό, με τον χαρακτήρα του Μπράχμα… Σε αυτό το αυγό, υπήρχαν οι ήπειροι και οι θάλασσες και τα βουνά, οι πλανήτες και οι υποδιαιρέσεις του σύμπαντος, οι θεοί, οι δαίμονες και η ανθρωπότητα.»
Οι Χριστιανοί – ειδικά η ελληνική και η λατινική εκκλησία – αποδέχθηκαν πλήρως το σύμβολο του αυγού και βλέπουν σε αυτό μια υπόμνηση της αιώνιας ζωής, της σωτηρίας και της ανάστασης.
του εσωτερικού του μυστηρίου. Από την εποχή των πρώτων διανοητικών συλλήψεων του ανθρώπου, ήταν γνωστό σαν κάτι που αντιπροσώπευε πολύ πετυχημένα την καταγωγή και το μυστικό του όντος. Η βαθμιαία ανάπτυξη του ασύλληπτου σπέρματος μέσα στο κλειστό κέλυφος, η εσωτερική διεργασία – χωρίς την παρέμβαση καμιάς φανερής εξωτερικής δύναμης – η οποία, χωρίς να χρειάζεται τίποτα άλλο εκτός από θερμότητα, δημιουργούσε από ένα λανθάνον τίποτα ένα ενεργό κάτι, και η οποία έχοντας σταδιακά αναπτυχθεί σε ένα απτό, ζωντανό πλάσμα, σπάει το κέλυφος και εμφανίζεται σε όλες τις εξωτερικές αισθήσεις σαν ένα αυτό-γεννημένο και αυτό-δημιούργητο ον, πρέπει από την αρχή να υπήρξε ένα συνεχές θαύμα.
Η μυστική διδασκαλία εξηγεί για ποιό λόγο κατείχε αυτή τη σεβαστή θέση στον συμβολισμό των προϊστορικών φυλών. Στην αρχή η «Πρώτη Αιτία» δεν είχε όνομα. Αργότερα στη φαντασία των στοχαστών απεικονίστηκε σαν ένα παντοτινά αόρατο, μυστηριώδες Πουλί που έριξε ένα Αυγό μέσα στο Χάος, το οποίο Αυγό γίνεται το Σύμπαν. Γι’αυτό ο Μπράχμα ονομαζόταν Καλαχάμσα, «ο κύκνος στον (Χώρο και τον) Χρόνο». Αυτός έγινε ο «Κύκνος της Αιωνιότητας» που στην αρχή του κάθε Μανβαντάρα γεννάει ένα «Χρυσό Αυγό». Αυτό συμβολίζει τον μεγάλο Κύκλο, ή Ο, που ο ίδιος είναι ένα σύμβολο για το σύμπαν και τα σφαιρικά του σώματα.
… Η πρώτη εκδήλωση του Κόσμου με τη μορφή ενός αυγού ήταν η πιο πλατιά διαδεδομένη πίστη στην αρχαιότητα… Ήταν ένα σύμβολο που υιοθετήθηκε από τους Έλληνες, τους Σύρους, τους Πέρσες και τους Αιγυπτίους.
Στους Έλληνες το ορφικό Αυγό περιγράφεται από τον Αριστοφάνη και αποτελούσε μέρος των Διονυσιακών και άλλων μυστηρίων κατά τη διάρκεια των οποίων το Κοσμικό Αυγό καθαγιαζόταν και εξηγείτο η σημασία του. Ο Πορφύριος το εμφανίζει σαν μια παρουσίαση του κόσμου, «ερμηνεύειν δε το ωόν τον κόσμο». Ενώ στο Βίσνου Πουράνα λέει «Η Διάνοια(Μάχατ) … περιλαμβάνουσα τα (ανεκδήλωτα) χοντροειδή στοιχεία, σχημάτισε ένα αυγό… και … ο ίδιος ο κύριος του σύμπαντος… κατοίκησε μέσα σε αυτό, με τον χαρακτήρα του Μπράχμα… Σε αυτό το αυγό, υπήρχαν οι ήπειροι και οι θάλασσες και τα βουνά, οι πλανήτες και οι υποδιαιρέσεις του σύμπαντος, οι θεοί, οι δαίμονες και η ανθρωπότητα.»
Οι Χριστιανοί – ειδικά η ελληνική και η λατινική εκκλησία – αποδέχθηκαν πλήρως το σύμβολο του αυγού και βλέπουν σε αυτό μια υπόμνηση της αιώνιας ζωής, της σωτηρίας και της ανάστασης.
Από τη Μυστική Δοξασία, της Ε.Π.Μπλαβάτσκυ, τόμος ΙΙ, κεφ. Το Κοσμικό Αυγό, Ι 368, έκδοση «Πνευματικός Ήλιος»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου